In onze kindertijd wordt het onderbewustzijn gevormd. Het is ook waar we leren hoe we emoties verwerken, hoe relaties eruit zien, hoe we grenzen kunnen bewaken en talloze andere gewoonten en gedragingen aanleren. Als we daaraan iets willen veranderen dan hebben we het over reparenting jezelf.
Idealiter zijn onze ouders twee zelfgeactualiseerde mensen die hun kinderen laten zien en horen als het unieke individu dat ze zijn.
De realiteit is dat we in een cultuur leven die geen bewust bewustzijn leert, dus de meesten van ons worden geboren uit onbewuste ouders.
Onbewuste ouders herhalen dezelfde gewoonten en patronen die ze hebben geleerd. Ze opereren vanuit een gewonde ruimte vanwege hun eigen onverwerkte emoties.
Het is belangrijk om te begrijpen dat ouders alleen kunnen opvoeden vanuit hun eigen bewustzijnsniveau.
We kunnen anderen alleen geven wat we zelf hebben geoefend.
Dr Nicole heeft met alle verschillende demografische gegevens van mensen gewerkt. In de loop van de tijd is ze gaan begrijpen dat de meeste mensen hulp zoeken bij ‘communicatieproblemen’ in relaties, destructieve gewoonten (verslaving, zelfsabotage), identiteitsverwarring (“Wie ben ik.”) en algemene gevoelens van weinig eigenwaarde.
Elk van deze problemen manifesteert zich anders. Ze zijn echter allemaal verbonden met één ding: geconditioneerd gedrag dat sinds de kindertijd wordt beoefend.
Sommigen van jullie die dit lezen, denken misschien: “Mijn jeugd is voorbij, er is geen reden om terug te gaan.” Of “Als ik in mijn jeugd de meeste van mijn coping-mechanismen heb geleerd, ben ik genaaid.”
We hebben de neiging om beschermend en defensief te zijn rond onze jeugdervaringen.
De waarheid is dat we als volwassenen een unieke kans hebben om te genezen en bewust ander gedrag te kiezen. Het maakt niet uit wat we in ons verleden hebben meegemaakt. Dit proces wordt reparenting genoemd.
Reparenting is jezelf geven wat je als kind niet kreeg.
Mijn jeugd was uniek omdat ik twee (fysiek) aanwezige ouders had die emotioneel afwezig waren. Meder had een zelfstandige winkel. Vader was elke dag om 19.30 uur thuis voor het avondeten. Mijn ouders waren 35 jaar toen ze me kregen, en er zat 7 jaar tussen mijn oudste zus en mij. Mijn oudste broer was na 6 maanden gestorven. En ze hadden grote angst voor gezondheidsproblemen bij de kinderen.
Tegen de tijd dat ik 6 jaar was, stierf mijn grootmoeder en werden de depressies van mijn moeder nog erger. Mijn moeder vocht tegen ernstige chronische depressie en mijn jongste zus, die haar eigen gezondheidsproblemen had, had enkele zwaktes in haar kindertijd en tienerjaren.
Dood en ziekte waren een constante focus. En vooral veel werken.
Ook omdat een tante die bij ons inwoonde ook toen ik jong was stierf. Ik werd misdienaar. We woonden dicht bij de kerk, dus had ik ook veel begrafenissen te volgen, en mensen kwamen in de winkel ook hun verhaal doen.
Ik had nul discipline. Ik besloot al jong hoe laat ik naar bed zou gaan, wat ik zou eten en hoe laat ik thuis zou komen. Vroeg maakte ik zelf het eten. Ging op de baan met de publiciteit, hielp in de winkel. Iedereen in huis was gefocust om te vermijden dat mijn moeder weer een zelfmoordpoging zou ondernemen.
Er was veel chaos en onderlinge afhankelijkheid.
Hier begon mijn angst. Het manifesteerde zich als ongeordend eten en obsessief-compulsief ‘prestatie’-gedrag. Ik las en las om alles te weten over psychologie en zingeving.
Dit werd natuurlijk niet door mijn moeder als negatief ervaren. Uiteindelijk vond ik dat het een maatschappelijk probleem was. Dat mijn vader uiteindelijk te veel werkte voor te weinig te verdienen. Waardoor mijn moeder zowel pepmiddelen als slaapmiddelen moest gebruiken.
Hun relatie verbeterde vanaf het moment dat mijn vader en moeder in pensioen ging.
Maar de relatie van mijn oudste zus en mij met mijn ouders was volledig verstoord.
Ik was goed in schrijven, en door meer te lezen dacht ik ook beter te schrijven. Maatschappelijke problemen en geschiedenis interesseerden me al vroeg. Zo kwam ik ook in aanvaring met sommige leerkrachten.
Ik had de tegenstrijdigste gedragingen zoals hard sporten, roken en drinken. Ook af en toe te veel. Ik bleef lezen, en mijn studies kwamen op de derde plaats. Bovendien nam ook ik amfetamines om wakker te kunnen blijven ‘s nacht in een poging studie en mijn leeshonger te combineren. Ik had een grote prestatiedrang meer om de situatie te kunnen ontvluchten door redelijke antwoorden te zoeken. Hoe ik me voelde daar kon ik nergens mee naartoe.
Kicks op zoeken en ongewone situaties opzoeken werd een gewoonte. Uiteindelijk ging ik volledig in de strijd met de school. Ik was zogenaamd een rebel, maar van de thuissituatie wisten ze niet. In de relatie met vrienden en vrienden vond ik ook geen rust.
Ik kwam tot de overtuiging dat het toen heersende geloof in de kerk, niet meer mijn geloof was.
Ik vond de atheïstische argumenten logischer, en meer aansluitend bij mijn gevoel. Vooral Sartre en Camus spraken me enorm aan. Ik sloot me aan bij een extreem-linkse beweging, maar vond dat psychologie daar compleet genegeerd werd. Dat maakte me niet meer gewenst op school.
Uiteindelijk koos ik er voor om bij de para-commando’s te gaan en in afwachting alleen te gaan wonen en werken. Mijn ouders en mijn zussen vonden daarin een argument om me tot zondebok te maken. Alleen mijn oudste zus bleek nog wat begrip te tonen.
Na mijn periode van 2 jaar bleek mijn vrouw een andere relatie te hebben, was ze verhuisd. Zo kwam ik alleen te staan in een andere stad en provincie. Ik had geen werk meer. De ervaring met het leger maakte dat ik me niet meer thuis voelde bij extreem links waar mijn ex nog bij was. In het leger had ik namelijk veel tijd gehad om te lezen. Ik had ook wel focus gelegd op mijn fysieke gezondheid. Maar wist totaal niet meer welke kant uit te gaan met mijn leven.
Het leger had me heropgevoed, me geconfronteerd met mezelf en me afgebracht van al te impulsieve reacties. Het had me ook de voordelen laten zien van de mooie natuur in België, van tweetaligheid en kennis van Duits en Engels. En vooral hoe je steeds stap per stap vooruitgang kunt boeken door actie te ondernemen in wat je goed bent.
Mijn verhaal loopt dan nog 30 jaar verder in een soort overlevingsmodus.
Ik begreep niet hoe ik voor mezelf moest opkomen en grenzen stellen aan de eisen van anderen. Maar presteren deed ik wel. Zowel op sportief vlak, als het zware werk dat ik deed. Als de uitdagingen die ik aanging. Ik kon geen neen zeggen.
Maar in de loop van de laatste 15 jaar besefte ik dat het niet de schuld van mijn ouders was. Ten slotte had ik voor al die relaties zelf gekozen.
Het was niet de ‘schuld’ van mijn ouders. Dat besef is een stap in reparenting van jezelf. Het betekende niets over wie ze waren als mensen. Of hoeveel ze van me hielden. Ze deden hun best met hun niveau van bewustzijn. Dat was ook zo voor de relaties en beroepen die ik had gekozen.
Nu was het tijd voor mij om mijn best te doen met mijn eigen geëvolueerde bewustzijnsniveau.
Reparenting is onze persoonlijke verantwoordelijkheid. Het ontdekken van reparenting was een game changer voor mij.
Iedereen kan het proces van reparenting beginnen. Het kost tijd, inzet en geduld. Er is geen snelle oplossing. Het vereist dat je elke dag verschijnt. Maar het zal je in staat stellen te genezen en te vergeven.
De 4 pijlers van reparenting zijn:
Discipline, vreugde, emotionele regulatie en zelfzorg.
Dr. Nicole gaat hier dieper op in, in een video die je hier kunt bekijken:
Afhankelijk van je unieke jeugd ervaring, zullen sommige van deze moeilijker zijn dan andere.
Voor mij was zelfgekozen discipline het moeilijkste in reparenting van mezelf.
Mijn geest had een driftbui. Mijn jeugd zelf kwam in opstand. Er was geen deel van me dat vroeg wakker wilde worden, naar de sportschool wilde gaan of echt iets ‘gepland’ wilde doen het ene moment, en het andere moment was ik daarin obsessief. Maar het was ook moeilijk om rustperiodes te plannen.
Ik was een diesel, eens vertrokken kon ik niet meer stoppen. Begon ik dan aan een boek dan las ik tot het uit was. Deed ik de schilderwerken aan ons huis buiten, daar was ik daar weken mee aan het werk. Er was altijd maar één iets wat mijn aandacht trok. Bij ons thuis werd de aandacht steeds door het onvoorspelbaar gedrag van mijn moeder getrokken. Om daaraan te ontsnappen was complete focus op één iets mijn middel.
Zo kon ik in een vak de éné trimester alle punten halen en de volgende trimester net over de sloot. Het werd afhankelijk van de mate ik me kon focussen op mijn studie en niet werd afgeleid door de zingevingsvragen van mijn moeder. Mijn vader heb ik haar nooit zien troosten, het kwam dan ook niet in me op dat mijn moeder geen antwoorden van me nodig had.
Ze wilde haar droom van een zoon terug.
De antwoorden die ik gaf waren niet wat ze wilde horen. Ze was steeds anti-socialistisch geweest en vroom offergezind. In mijn jeugd voor mijn 15 jaar ging ik daar in mee. Het geld dat ik spaarde, werd dikwijls besteed aan het opdragen van H. Missen voor overlevenden. Uiteindelijk had ik alleen contact met de eerder rijkere jeugd van mijn dorp en het college was ook voor de meer welgestelden.
Natuurlijk kreeg ik kadaverdiscipline in het leger.
Daar kon je niet onderuit in het leger. Een stoïcijnse houding aannemen en het tumult laten passeren heb ik daar geleerd. Thuis was het drama waarin ik in op ging. Bij het leger was het ook vollebak stress scheppen, maar ik ontdekte de positieve invloed van ademwerk via autogene training. Ook presteren deed ik daar graag.
Maar als ik alleen was, had ik het moeilijk om mezelf te motiveren. Thuiskomen na enkele weken was eerder een hel. Ik kreeg het gevoel dat ik niet goed genoeg was, o.a. doordat ik geen diploma’s had en de toekomst onzeker was. Mijn toenmalige vrouw zocht vooral contact bij hoogopgeleiden. Het liep uit op een scheiding.
Daarna besef ik dat ik steeds koos voor relaties waar ik “mijn geliefde” kon redden, net zoals met mijn moeder!
Natuurlijk was ik nog een lange periode boos op de opvoeding die ik had gekregen. In veel jobs deed ik taken boven mijn opleiding. Ik kreeg veel verantwoordelijkheid, maar niet de verloning, omdat ik niet de juiste papieren had.
Dat frustreerde me, maar het was natuurlijk mijn eigen fout dat ik niet de kans nam om voor mijn diploma en opleiding te zorgen. Ik zorgde wel voor de studies van mijn geliefde, maar niet voor die van mezelf. Je blijft daardoor toen ook afhankelijk en als je niet overpresteerde had ik het gevoel dat ik zou vervangen worden.
Mijn frustraties en de weinige wederkerigheid in de relatie leidde dan ook tot de nodige knipperlichtsituaties. Dan trok ik een nieuwe relatie aan die al even problematisch was.
Het was een proces van rouwen om mijn vroegere zelf en ook van zelfcompassie om me in staat te stellen discipline, genieten zonder presteren en alleen zijn op een andere manier te bekijken.
Dat leerde ik uiteindelijk bewust door er voor te kiezen te trainen voor een marathon en later voor 100 km hardlopen. Ik genoot van de vrijheid, ik leerde alles wat er over looptraining te vinden was, paste mijn levensstijl volledig aan, en genoot alleen van de natuur of samen met mijn zoon(s). En dat was echt een reparenting op mezelf. Waardoor ik leerde alleen te zijn, natuurlijk altijd presterend. Genieten in een relatie zonder de redder te zijn was echter nog niet aan de orde.
Een andere grote worsteling voor mij was het vinden van vreugde.
Vreugde is een emotionele ervaring. Het is het product van spontaniteit, spel, creativiteit en pure aanwezigheid. Het is niet iets wat ik thuis heb meegemaakt.
Een deel van het ontdekken van vreugde is het leren van je eigen unieke passies en interesses. Dit is iets waar ik tijd aan moest besteden om verbinding te maken. Ik moest ‘me’ opnieuw leren kennen. Ik was niet alleen een boekenwurm maar ook een natuurmens.
Door dan van mijn passies mijn werk te maken kon ik er wel voor zorgen dat mijn kinderen en mijn vrouw een luxe leven konden leiden. Steeds meer verwijderen ze zich van me. Het was ofwel leven in armoede en mijn kinderen verliezen. Of leven in complete stress en toch nog financieel bijdragen aan mijn kinderen.
Die stress kon ik 11 jaar volhouden.
Tot gezondheidsproblemen me uit mijn verdoving ontwaakten.
En uiteindelijk ideeën toepaste die ik vroeger had opgedaan, zowel spiritueel als in de persoonlijke ontwikkeling. Ik zou leren leven zonder vaste relatie. Mijn verhaal stopt hier niet, maar daar heb ik al artikels over geschreven die je vindt in de rubriek mijn verhaal.
Uiteindelijk met het eerst sterven van een goede vriendin, dan van mijn vader en later van mijn moeder begon ik aan een grondige reflectie over mezelf. Als je jaren actief bent in het proces van reparenting van jezelf kun je zeggen dat je echt een ander persoon bent. Dat verzeker ik je! Het heeft me zoveel meer zelfvertrouwen, empathie en creatieve energie gebracht.
Hier zijn 5 stappen om te beginnen met jezelf reparenting:
Adem: Ja, dit is een stap.
Het is gemakkelijk om overweldigd te raken. Reparenting van jezelf is een proces. Het is niet iets wat van de ene op de andere dag gebeurt. Het is niet iets wat in een paar maanden gebeurt. Als je te veel van dit werk tegelijk probeert te doen, raak je overweldigd en val je terug in oude patronen.
Volg de stappen, probeer niet te veel tegelijk te doen.
Houd jezelf elke dag een kleine belofte om jezelf reparenting te geven: deze stap moet zo klein zijn dat het schijnbaar onbeduidend is. Je moet iets kiezen dat je in een situatie brengt waarin je zult slagen.
Mijn eerste belofte van reparenting aan mezelf was bijvoorbeeld om vroeg op te staan. Ik wist met mijn schema dat ik dit elke dag kon doen. Als je een schema hebt dat dit niet toelaat, is dit geen goede keuze voor je. Na jaren online te werken weet ik wat ik elke dag moet doen om dit te combineren met mijn huishouden en mijn gezondheid.
Als je nu niet elke dag naar de sportschool gaat, beloof dan niet dat je elke dag naar de sportschool gaat.
Enkele goede voorbeelden zijn van reparenting jezelf: 2 minuten mediteren, elke ochtend 5 minuten een blokje om lopen, elke dag een maaltijd thuis koken, elke avond voor het slapengaan schrijven in je toekomstig zelf dagboek.
Tijd is hierbij belangrijk: kies geen belofte of doel die in totaal meer dan 10 minuten duurt. Verdeel in babystapjes voor reparenting van jezelf!
Vertel iemand die je vertrouwt (anders dan je ouders) dat je het proces begint: vertel niet dat je dit doet met je ouders. Het is niet nodig en kan voor hen kwetsend zijn. Denk eraan, ze hebben hun best gedaan met hun bewustzijnsniveau en zullen defensief worden als je hierover praat.
Reparenting is voor jezelf.
Toen ik aan het proces begon, deelde ik het met mijn partner en we werkten eraan om dit samen te doen. Als je een partner of een goede vriend hebt, laat hem dan weten dat je hieraan werkt. Ondersteuning zal nuttig zijn.
Gebruik deze mantra voor jezelf reparenting: “Wat kan ik mezelf nu geven?”
Dit is een mantra die ik gebruik. Als kinderen kregen we niet altijd wat we nodig hadden. Als volwassenen hebben we de kans om onszelf te geven wat we nodig hebben. Stel deze vraag als je merkt dat je sterke emoties hebt.
Het antwoord is voor mij een douche. Andere keren is het om de verbinding met sociale media te verbreken, of een behoefte om 15 minuten in de zon te komen.
Het is oké als je je verward voelt of het gevoel hebt dat er geen antwoord is wanneer je deze vraag begint te stellen.
Gewoon doorgaan met vragen. Het is een oefening om verbinding te maken met intuïtie. Als je toegewijd blijft, begin je antwoorden te krijgen.
Prijs jezelf telkens wanneer je reparenting op jezelf toepast.
Als we niet onszelf herkennen, vieren en zien voor het unieke individu dat we zijn, zullen we snel de realiteit negeren en stoppen met reparenting.
Reparenting van jezelf is moeilijk. Het is zielswerk. Erken de moed die nodig is. Hoop, geloof en heb je je vooruitgang lief. Vier de persoon die je aan het worden bent.
Wat gaat er door je heen terwijl je deze post leest?
Jouw gedachten, gevoelens en ervaringen zijn ontzettend waardevol voor ons, want iedere perspectief is uniek en verbonden met het geheel. Je ervaringen kunnen betekenis hebben voor iemand anders. In deze bijzondere tijd wil ik benadrukken hoezeer ik om jou geef. Hoe zorg jij voor jezelf en je dierbaren terwijl je die speelse levenslust behoudt?
Ik daag je uit om zorgvuldig te zijn, maar ook om met moed nieuwe kansen te omarmen. Wie weet welke geweldige avonturen er op je pad kunnen komen! Ik kan niet wachten om je reacties te lezen! Laten we samen een inspirerende dialoog beginnen in de commentaarsectie hieronder!
Als deze blog je aanspreekt, deel hem dan alsjeblieft.
Door te delen kunnen we nog meer mensen inspireren en ondersteunen op hun reis. Vergeet niet om ons te volgen op sociale media. Laat je stem horen door een reactie achter te laten en de tekst een duimpje omhoog te geven. Ontzettend bedankt voor je steun!
Toxische individuen en organisaties kunnen soms veel schade aanrichten, maar laten we ons richten op de positieve veranderingen die we zelf kunnen bewerkstelligen.
We bieden jullie gratis mogelijkheden aan om te groeien, met zelfzorgtips, helende oefeningen en manieren om trauma’s te verwerken. Samen kunnen we echt een verschil maken!
Door op de afbeelding hierboven te klikken kun je contact met me nemen via Whatsapp, messenger, mail en sociale media!
Ik moedig jullie aan om door te zetten!
Annemie Persyn-Declercq
- Hoe doe je reparenting of zichzelf heropvoeden? +audio
- Wat is reparenting en hoe begin je eraan? +Video
- Reparenting is een krachtig genezingsproces video
- Het is nooit te laat om je eigen beste ouder te zijn met reparenting
- Gehechtheid aan ouderfiguren creëert concept “wie we zijn”
